HISTORIA WPO-W w BARTOSZYCACH

Bartoszyce, to miasto położone w północnej części województwa Warmińsko - Mazurskiego.  W wyniku  działań wojennych miasto  w 50% zostało  zniszczone  i w momencie wyzwolenia, za wyjątkiem garstki ocalałych autochtonów i wielu osieroconych dzieci miejscowego pochodzenia nikogo nie było.

Stopniowo zaczęli przybywać repatrianci zza Buga i spod Wilna, z centralnej części Polski, powracali autochtoni. Wtedy to władze oświatowe zaczęły czynić starania o stworzenie placówki opiekuńczo-wychowawczej, która zapewniłaby właściwe warunki bytowe i opiekę dzieciom osieroconym. Zaproponowano, by dzieci ulokować w opustoszałych dwóch kompleksach pokoszarowych. Możliwością zorganizowania ośrodka wychowawczego dla sierot  zainteresowało się Robotnicze Towarzystwo Przyjaciół Dzieci.

Przy Zarządzie Głównym Robotniczego  Towarzystwa  Przyjaciół  Dzieci w Warszawie powstał specjalny "Oddział Bartoszyce". Przedstawiciele RTPD, po uzyskaniu zgody Ministerstwa Ziem Odzyskanych na zajęcie budynków pokoszarowych w Bartoszycach i nawiązaniu kontaktu z władzami powiatu, zdecydowali, że w Bartoszycach powstanie - Centralny Ośrodek Wychowawczo- Szkoleniowy RTPD   -ośrodek - miasteczko dziecięce, w którym mogłoby znaleźć opiekę setki..

Lata powojenne były to lata, kiedy we wszystkich dziedzinach życia kraju dotkliwie odczuwano niszczycielskie skutki niedawno zakończonej wojny. Szczególną opieką należało w tym czasie otoczyć bezdomne i opuszczone dzieci, które utraciły rodziców bądź nic nie wiedziały o ich losach.

Gdy zaglądamy do statystyk charakteryzujących ten okres - okazuje się, że na ogólną liczbę 7 milionów dzieci i młodzieży w Polsce, przeszło 1,5 miliona wymagało natychmiastowej pomocy i opieki.

Już 15 lutego 1947 roku do ośrodka przybyli pierwsi wychowankowie. W marcu było ich 110, w listopadzie 411, a we wrześniu 1950 roku przeszło 600.

Dzieci wymagały natychmiastowej, podstawowej opieki. Od kwietnia dzieci przybywały całymi grupami z Polski Centralnej, głównie z Pogotowia Opiekuńczego z Warszawy i Krakowa.

W lutym 1947 roku funkcjonował już dom dziecka dla starszych wychowanków, wyodrębniono grupę dzieci przedszkolnych i młodszych.

Zaczęto również organizować na miejscu w samym ośrodku system kształcenia pedagogicznego. Z inicjatywy  prof. Aleksandra Lewina, utworzono na terenie ośrodka, pierwsze w Polsce - Liceum Pedagogiczne. Niektórzy z wychowanków zdobywali kwalifikacje w liceum równocześnie pracując w grupach w domu dziecka. W 1947 roku nadano oficjalną nazwę: Centralny Ośrodek Wychowawczo - Szkoleniowy im. Janusza Korczaka. Ośrodek od początku swojego istnienia był znany. Można przeczytać o nim w książce z owych lat: Igor Newerly "Archipelag Ludzi Odzyskanych". Początkowo Centralny Ośrodek Wychowawczo Szkoleniowy funkcjonował jako zintegrowany zespół różnorodnych i wzajemnie uzupełniających się placówek opiekuńczo - wychowawczych i oświatowych - pod jedną dyrekcją. Dyrektorem od początków istnienia był pan  Czesław Leśniewski. Po roku 1951, Ośrodek przestał być całością. Nadal istniały i działały wszystkie placówki, ale na zasadzie całkowitej autonomii. Po   Czesławie Leśniewskim dyrektorami Domu byli:  Bronisław Brucki,   Bolesław Tarnawski,   Włodzimierz Chęciński,  Józef Tomczuk. Dyrektorem największej placówki opiekuńczej w Polsce, Domu Dziecka liczącego 260 wychowanków, został w 1964 roku    Józef Małecki, dawny wychowanek tego domu.

W 1991 roku pan Józef Małecki przekazał placówkę  Eugeniuszowi Urbanowi , następnie dyrektorem został  Andrzej Ciszkowski.

W 2002 roku dyrektorem Domu Dziecka została  Danuta Bill, która pełni funkcję do chwili obecnej. Zgodnie ze standardami usług opiekuńczo- wychowawczych zatrudnieni zostali do pracy z dziećmi psycholog, pedagog, terapeuta oraz pracownik socjalny  do  współpracy  z rodziną  wychowanka  na  rzecz  powrotu  dziecka  do  domu rodzinnego. Obecnie w Domu funkcjonują 3 grupy wychowawcze dla 30 dzieci.